ΜΑΓΕΥΤΙΚΑ όταν για πρώτη φορά βρέθηκα απέναντι σε πειρατικό σταθμό. Πήγαινα στην Δευτέρα Γυμνασίου τότε, στο σπίτι του φίλου μου του Σάκη του «Ράδιο Τζίνι» που τον πομπό του τον είχε προμηθεύσει ένας ξάδερφος του από την Πάτρα. Ήταν πιο μπροστά αυτοί αλλά και εμείς βάλαμε τα δυνατά μας να τους φτάσουμε!
ΑΜΕΣΩΣ έκανα μια καταγραφή των περιουσιακών μου στοιχείων (κάθε καλοκαίρι δούλευα σε …οικοδομή για χαρτζιλίκι) και έδωσα μια λίστα στη μητέρα μου με εξαρτήματα που έπρεπε να αγοράσει στην επόμενη επίσκεψή της στην Αθήνα. Όταν επιτέλους το ταξίδι ολοκληρώθηκε, δεν πίστευα ότι κρατούσα και είχα αρχίσει να ξετυλίγω με λαχτάρα το πακέτο που έγραφε απ’ έξω "Ράδιο Κατουμάς". Επιτέλους είχα τα πρώτα μου ηλεκτρονικά εξαρτήματα! Κρατούσα στα χέρια μου ευλαβικά μια 807 (λυχνία) και την κοιτούσα κατάματα, σχεδόν ξεδιάντροπα και ανυπόμονα για τις μοναδικές στιγμές που θα περνούσα από τις επόμενες ώρες μαζί της.
ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΤΗΚΕ ένας φίλος λαμαριντζής που μου έφτιαξε ένα σασί κάπως …χοντροκομμένο, αφού συνήθως έφτιαχνε κάγκελα για μπαλκόνια! Τα εξαρτήματα τοποθετήθηκαν, έγινε ο τελευταίος έλεγχος, έκανα τον σταυρό μου γιατί ο κίνδυνος ανατίναξης λόγω λάθος σύνδεσης ήταν πολύ μεγάλος, απομακρύνθηκα όσο μπορούσα, είχα ήδη πατήσει το ΟΝ και έβαλα το μακρύ καλώδιο στη πρίζα. Η καρδιά μου χτυπούσε ανεξέλεγκτα. Ένα σωρό σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου. Θα ανατιναχτεί, κάποιο εξάρτημα τώρα θα πάρει φωτιά, δεν θα δουλέψει, …αφού με έπιασε πονοκέφαλος! Όταν δεν ακούστηκε ΜΠΑΜ, έκανα ένα γρήγορο οπτικό και οσφρητικό έλεγχο για την κατάσταση των υλικών και αφού βεβαιώθηκα ότι ξεπεράστηκαν οι εφιάλτες μου, άνοιξα το ραδιόφωνο και το άφησα να ξεφυσά σε μια κενή συχνότητα, κοντά στην δεξιά άκρη στη μπάντα των μεσαίων κυμάτων. Θυμάμαι τότε να υπάρχουν οι σταθμοί του Πύργου, της Αμαλιάδας, του Μεσολογγίου και 2-3 κρατικούς. Γυρίζοντας τον μεταβλητό πυκνωτή, ένας γλυκός ανεπαίσθητος βόμβος ήρθε και κάθισε στη φασαριόζικη συχνότητα. Πάτησα το play στο κασετόφωνο και η φωνή του Σπύρου Ζαγοραίου ακούστηκε καμπάνα! Σύνδεσα το μικρόφωνο, γύρισα το ποντεσιόμετρο και είπα: «Φου-φου, Ένα-δύο, ένα-δύο, είναι το Radio Marconi και ο Πύργος Ηλείας». Ναι τα κατάφερα, ήταν γεγονός. ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ.
ΛΑΧΤΑΡΩΝΤΑΣ γυρνούσα κάθε μέρα από το σχολείο για να παίξω με το καινούργιο μου παιγνίδι. Έπαιρνα τηλέφωνο το φίλο μου τον Ράδιο Τζίνι που έμενε στην άλλη πλευρά της πόλης και συντονίζαμε τα μηχανήματά μας με στόχο να βγάλουμε στον αέρα το δυνατότερο σήμα.
ΗΡΘΕ το καλοκαίρι και πήρα το μηχάνημα μαζί μου, στον παππού μου στην Κυπαρισσία. Έστησα μια μεγάλη κεραία στο απέναντι κυπαρίσσι! (είχε και αναρρίχηση το hobby!), άνοιξα το ράδιο και διαπίστωσα ότι έκπεμπε και άλλος ραδιοπειρατής …ο Σάκης ο DNA, που έβαζε για σήμα το Model των Craftwork (για την εποχή που εμείς παίζαμε Ζαγοραίο ήταν πρωτοπορία). Επικοινωνήσαμε στον αέρα, του έδωσα κωδικοποιημένα το μέρος που βρισκόμουν και μετά από μισή ώρα είδα ένα τυπάκο με ένα ραδιόφωνο στο χέρι να μου χτυπά την πόρτα και να μου συστήνεται. Είναι ωραίο να βρίσκεις συνομήλικους που να έχουν την ίδια ...παράνομη τρέλα. Γίναμε καλοί φίλοι. Τα επόμενα χρόνια, κάθε χειμώνα, τα λέγαμε στον αέρα σε ανοικτή επικοινωνία από Πύργο και κάθε καλοκαίρι από κοντά, στην Κυπαρισσία μαζί με την Μαίρη την Παράνομη από το Καλονερό και δύο παιδιά από τη Σπηλιά και τα Φιλιατρά.
ΗΜΟΥΝ δοσμένος στη …πειρατεία με πάθος. Πολύ αργότερα και άλλα παιδιά μπήκαν στο κόλπο. Όταν οι συνομήλικοι μου έβγαιναν για καφέ στη πλατεία εγώ κλεινόμουν στο καμαράκι και σκάλιζα το μηχάνημά μου. Όταν οι άλλοι ραδιοπειρατές διεύρυναν την κοινωνική τους ζωή με νέες (…γυναικείες) γνωριμίες μέσω του ραδιοφώνου, εγώ χαλβάδιαζα μια 4-400 (την έβγαλα και φωτογραφία) και φανταζόμουν τη στιγμή που θα της άναβα τα νήματα! (μην ανησυχείτε, εκ του αποτελέσματος η ζωή μου είχε ...φυσιολογική εξέλιξη!)
ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ σχεδόν κάθε βράδυ στο μοναχικό καμαράκι της ταράτσας, παρέα με τη μπλε ακτινοβολία των πυρακτωμένων νημάτων από τις λυχνίες, συνομιλούσα με όλη την Ελλάδα. Για εμάς τους μυημένος, το μυστικό ήταν ότι πειράζαμε τα ραδιόφωνα ώστε να πιάνουν έξω από τις προ-ρυθμισμένες συχνότητες. Ήταν το δικό μας MySpace.com, όπου κάθε βράδυ γινόταν party. Το παράδοξο τα βράδια με την ιονόσφαιρα είναι ότι τα κύματα αντανακλώνται με αποτέλεσμα να υπερπηδούνται φυσικά εμπόδια και να συνομιλούμε με Κρήτη ή Αλεξανδρούπολη. "Break-Break" και "σε ακούω 4 στα 5", ήταν οι πιο δημοφιλείς εκφράσεις.
ΕΧΑΣΑ την πρωτιά στα Μεσαία αλλά ήμουν ο πρώτος που έκπεμψε στα FM (και ακουγόταν πάνω από εκατό μέτρα), καλύπτοντας Πύργο και με καλό δέκτη Κυπαρισσία και Ζάκυνθο. Το σχολείο τελείωσε και λόγω σπουδών μόνο τα καλοκαίρια άναβα πλέον τα νήματα. Ο φίλος Φώντας ο 5-44 ήταν ο πρώτος στον Πύργο που έκανε συστηματικές εκπομπές ενώ εγώ, ο Μάκης ο 3-45 περιστασιακά και μόνο τα καλοκαίρια.
ΗΜΑΣΤΑΝ μικροί και άπειροι στις κατασκευές και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα (όσο καλή διάθεση και να είχαμε) να γίνονται παρεμβολές. (Δεν θα ξεχάσω την εποχή των εκπομπών στα μεσαία, όταν η μητέρα μου παραξενευμένη με φώναξε να ακούσω την ηλεκτρική κουζίνα να παίζει την μουσική που έκπεμπα!!!) Υπήρξε κάποια στιγμή ένα αρνητικό δημοσίευμα από μια τοπική εφημερίδα για τις παρεμβολές των ραδιοπειρατών και ακολούθησε μεταξύ μας αλληλογραφία. Αποφασίσαμε λοιπόν να ενημερώσουμε τον κόσμο με μια αφισοκόλληση σε μέγεθος σελίδας Α4! Η περιπέτεια ξεκίνησε από το πρωί, όταν με τον Φώντα παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις (μόνο καπέλο, γυαλιά και μουστάκι δεν βάλαμε) επιβιβαστήκαμε στο τραίνο παριστάνοντας τους άγνωστους, καθίσαμε σε διαφορετικά βαγόνια αφού γνωρίζαμε ότι υπήρχε από την αστυνομία σχέδιο για την πάταξη του φαινόμενου και γνωρίζαμε το άτομο που μας είχε πλησιάσει για να μας …ψαρεύει. Το τραίνο μας κατέβασε στην Πάτρα όπου φωτοτυπήσαμε 500 αντίτυπα (…πάει το χαρτζιλίκι μας!) μιας ανακοίνωσης που είχε δακτυλογραφήσει ο Φώντας και το συνυπογράφαμε 5-6 ακόμη. Οδηγίες για τον τρόπο αφισοκόλλησης (κόλλα, κουβά, βούρτσα) μας έδωσε ένας φίλος …έμπειρος από τη ΚΝΕ! Έπεσε πολύ γέλιο εκείνο το βράδυ. Νοιώθαμε βουτηγμένοι ως το λαιμό στη παρανομία και η πραγματικότητα ήταν κάπου εκεί κοντά, στην επόμενη γωνία, στο αστυνομικό τμήμα. Ευτυχώς δεν την τρακάραμε εκείνο το βράδυ και το όλο εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, αφού ακόμα και η μητέρα μου το επόμενο πρωί όταν γύρισε από τον κυρ Θανάση τον μπακάλη, μου ανακοίνωσε ότι οι ραδιοπειρατές είχαν κολλήσει κάποιο χαρτί έξω από το μαγαζί του (που να ήξερε για το γιόκα της!). Νοιώσαμε ότι κάτι κάναμε, αναγνωρίζοντας τα προβλήματα που δημιουργούμε, υποσχόμενοι να τα διορθώσουμε και θέτοντας το θέμα της ελεύθερης ραδιοφωνίας (…αργότερα διαπίστωσα ότι την ίδια λογική χρησιμοποιούν οι εταιρίες στην υποστήριξη των πελατών τους!)
ΖΟΥΣΑ στην Αθήνα όταν έγινε ελεύθερο το ραδιόφωνο. Έζησα τους αγώνες και την αγωνία των δημοσιογράφων του 9.84 όταν η αστυνομία ήταν απ’ έξω και έτοιμη να μπουκάρει και συμμετείχα (…από το ραδιόφωνο) στο party που έκανε ο SKY 100.4. Αν ήμουν στην πόλη μου, είμαι σίγουρος ότι τώρα θα ήμουν ραδιοφωνατζής!
ΣΑΡΑΝΤΑ και κάτι έστρεψα το βλέμμα μου πίσω στo χρόνο και πάγωσε! Είδε το top 10 που ανάρτησε το μυαλό μου σε χρόνο ρεκόρ για τις "Συνήθειες Με Την Μεγαλύτερη Επισκεψημότητα". Το ΣΠΙΤΙ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΣΠΙΤΙ ήταν στο Νο1 με ποσοστό 83,9%. Τα έβαλα με τον εαυτό μου γιατί άφησα το μπουκαλάκι με το άρωμα του χρόνου ανοικτό…
ΑΝΤΕΔΡΑΣΑ, λίγο αργά αλλά αντέδρασα. Παλιά είχα χρόνο αλλά δεν είχα χρήματα, τώρα έχω χρήματα αλλά δεν έχω χρόνο. (Φαντάζομαι ότι αυτό θα το έχετε αντιμετωπίσει όλοι οι συνομοιλικοί μου!). Σαν πρώτο βήμα, μπήκα σε ένα μαγαζί ηλεκτρονικών με καταναλωτική μανία, αγόρασα ένα ζευγάρι ασύρματους που το είχα καημό, κολλητήρι, πολύμετρο, κατσαβίδια, καλώδια, βίδες… Παράγγειλα από το Internet μερικά kit όπως ένα μικρό πομπό σύγχρονης τεχνολογίας και επιδόθηκα μανιωδώς στις κατασκευές, μπας και μειώσω το διάστημα της αποχής. Σαν δεύτερο βήμα, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου! Βρήκα μια καινούργια με χαμηλότατο δείκτη άγχους, υψηλότατο δείκτη εργασιακής ασφάλειας και τον ίδιο σχεδόν μισθό. Γυρίζω χωρίς πονοκέφαλο στο σπίτι απολαμβάνω την οικογένειά μου και αν κάποια στιγμή νοσταλγήσω τα παλιά, εκπέμπω από το ένα δωμάτιο και ακούω τις μουσικές μου στο δίπλα, ταξιδεύοντας πίσω στα ανεπιστρεπτί χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητας.
Ακολουθεί ...ιστορικό και νέο φωτογραφικό υλικό (φαντάζομαι ότι μόνο για τους πορωμένους έχει ενδιαφέρον!). Ιστορική φωτογραφία του Radio Marconi εν δράση στα Μεσαία στα 1975-76, ο τελευταίος εν ζωή πομπός (χωρίς τη λυχνία εξόδου) μαζί με την λάμπα φετίχ 4-400 και το τελευταίο απόκτημα στα FM.
Ο τελευταίος επιζών σταθμός στα Μεσαία, φωτογραφίζεται στο τραπέζι της κουζίνας. Οι προσωπικοί μου χώροι έχουν ...μειωθεί απελπιστικά!
Ο παλιός είναι αλλιώς ...αλλά ο νέος είναι ωραίος! Η διαφορά τεχνολογίας είναι ...αισθητή.
Η λυχνία 4-400 που μου έχει κάψει την καρδιά και ...την τσέπη την εποχή εκείνη!
Και μερικές με ...καλλιτεχνικό βλέμμα.
